“Jij ligt zeker nooit wakker, hè?” vroeg één van mijn cursisten onlangs. Tja, dat denk je dan misschien. Maar ik moest haar teleurstellen. Ook ik lig wel eens wakker. En merk: piekeren, woelen, zweten.
Maar het verschil met vroeger is, dat ik zíe dat mijn hoofd gedachten produceert en dat ik vóel dat mijn lijf daarop reageert met onrust. En omdat ik dat als het ware van een afstand waarneem, kan ik mezelf ook weer ‘kalmeren’. Door me te focussen op de adem bijvoorbeeld, of op mijn lijf en dan m’n spieren bewust te ontspannen. En door er als het ware een andere gedachte overheen te plakken: ‘OK, ik lig wakker, maar ik lig wel heerlijk in mijn warme bed, in mijn fijne huis waar het stil is.’ En dan denk ik vaak ook aan twee uitspraken van mijn moeder (die jouw moeder vast ook bezigde haha): ‘s nachts zijn alle katjes zwart en slaap je niet dan rust je toch. Wat een wijsheid in die woorden!