Al weken wil ik deze nieuwsbrief schrijven. En zoek ik naar een ‘leuk’ onderwerp. Maar het lukt maar niet. Want ik heb het gevoel niets te zeggen te hebben omdat het zo stormt om ons heen. En dan bedoel ik niet de herfst…
De stormen die op dit moment over de wereld razen maken me soms zo moedeloos. En dan lijkt alles wat ik schrijf zo onbelangrijk. Dan voel ik de neiging om me af te sluiten van al dat leed. Maar merk dat dat me helemaal niet helpt. Integendeel.
Wat me wel helpt is om m’n hart open te houden en de verbinding te blijven voelen. Met de mensen om me heen, en ook met de mensen zo ver weg. En me zo ook te openen voor de concrete, positieve actie die ik om me heen gelukkig dan óók zie. En zelf daaraan waar mogelijk mijn steentje bij te dragen.
Zo stond ik vanmorgen voor het Stadskantoor in Utrecht. Met mensen bijeen het refrein van het lied ‘Prayer of the Mothers’ te zingen. Om zo te laten weten dat we alle moeders in de wereld waar oorlog is, vanuit het hart steunen. Een mooi initiatief.
Misschien brengt dit jou ook wat ruimte in je hart?
Hartegroet,
Annet