“Nee mam, dat is écht niks voor mij!” was mijn antwoord toen mijn moeder weer eens zei dat ik yoga moest proberen. Pfff, ik zag dat totaal niet zitten. Een beetje gaan liggen op een matje in het halfduister, neehoor, ab-so-luut níks voor mij. Ze gaf me deze raad omdat ik niet lekker in m’n vel zat. Slecht kon slapen, vaak merkte dat m’n adem hoog zat. Ik had een gezellig sociaal leven en een drukke baan die veel van me vroeg. Toen las ik ergens een foldertje over een cursus ‘ontspannen’. En ik dacht ‘hé, dat is wat voor mij, dat moet ik leren!’ Ik gaf me op, zonder me er verder in te verdiepen.
De bewuste avond kwam, en ik deed de deur van de trainingsruimte open. Gedimd licht, matjes op de vloer… ONEEE YOGA!!! Maar weglopen vond ik ook erg suf, dus ik schikte me in mijn lot ;). En wat een openbaring… We deden veel oefeningen voor het nek/schoudergebied. En daarna was het alsof de spanning uit m’n schouders was gesmolten. Die avond sliep ik als een roosje. Had m’n moeder toch gelijk 😉
Ik denk vaak aan mijn moeder, laatst nog. We hadden stiltedag in de studio voor de MBSR training. Ik had krentenbrood gebakken. En ze vroegen het recept. Dat gebeurt eigenlijk altijd: dat mensen ervan smullen en het recept vragen. En dan vertel ik trots: dat is een familierecept, geleerd van mijn moeder, en zij van háár moeder, en die van de hare! En ook al is ze al een tijdje niet meer hier, op zo’n moment voel ik me toch weer héél verbonden met haar. En realiseer ik me dat ze toch best wel vaak gelijk had…
Hartegroet,
Annet
P.S. Benieuwd naar het recept? Je vindt het hier met wat fotootjes uit de Allerhande waar we (lang geleden) samen in stonden met het ‘familierecept’.