En daar stond ik dan afgelopen zomer, midden in de Pyreneeën, in alle vroegte (met dit mooie uitzicht!), in m’n uppie zonnegroeten te doen. De avond daarvoor hadden beide dochters geroepen: “ja mam, dan doen we morgenochtend met je mee!” Ik had expres al wat langer gewacht, maar toen ik ze dan rond half acht riep, kwam alleen wat gekreun mijn kant op, maar geen meiden, haha. Dus maar weer gewoon zoals altijd, mijn eigen routine gedaan.
En dan zeg ik routine, maar dat is het niet echt. Ik doe elke dag wat anders. Soms is het alleen een bewust uitrekken als ik wakker wordt, draaien met voeten en handen en een paar keer diep in en uit ademen om de energie te laten stromen voordat ik opsta. Soms is het uitgebreid, met zonnegroeten en asana’s.
Wat ik sinds een aantal jaar wél elke dag doe is stilzitten. Ik noem het bewust ‘stilzitten’ omdat dat voor mij de essentie weergeeft: stil zitten en zijn met wat zich aandient. Soms is dat veel, dan schieten gedachten en gevoelens alle kanten op en nemen me overal mee naar toe. Soms is het weinig en ‘rust’ ik in de stilte. Ik merk dat zo de dag beginnen positief doorwerkt in m’n hele dag.
Maar ook dat deed ik niet altijd. In mijn opleiding (toen mijn meiden nog (héél) klein waren) zei mijn toenmalige leraar (Nico Tydeman) op mijn vraag of het erg was als ik niet elke dag zat: “Je hoeft daar niet over te oordelen, het is zoals het is. Er komt een tijd dat het wel elke dag lukt. Tot die tijd: zit wanneer het kan.”
Ik prijs mezelf gelukkig altijd leraren (m/v) te treffen die geen oordeel over mij hebben. Die me dingen aanreiken, maar mij mijn eigen weg laten bewandelen. En zo is de cirkel weer rond: ook mijn dochters bewandelen zo langzamerhand hun eigen pad (met een moeder die soms nog wat nuttigs aanreikt ;))