Al weken zeg ik tegen mezelf dat het tijd is om een nieuwe nieuwsbrief te schrijven. We zijn immers al weer heel wat weken ‘aan de gang’, de vakantie is al weer lang voorbij en de laatste nieuwsbrief dateert van vòòr de zomervakantie. Maar al weken komt er he-le-maal niets van.
Toen ik dat deelde met een vriendin zei ze “misschien zit je in de stilte voor de (herfst)storm, een soort niemandsland, waar het onduidelijk is of dat fijn of ongemakkelijk is. Een leegte die nodig is om los te laten.”
En dus besloot ik het ‘moeten’ maar los te laten. Ik zette m’n computer uit en trok m’n wandelschoenen aan. En al wandelend brak het zonnetje door, zag ik een vlinder, de verkleurende bladeren, de overvliegende ganzen, de vallende eikeltjes en raapte ik een kastanje op (nog ééntje dan…). En toen verscheen er een grote glimlach op m’n gezicht. Zomaar, omdat ik dat allemaal om me heen zág en ik wíst dat ik het zag. Hier en nu. En iedereen die ik tegenkwam leek ook in een opperbeste stemming. Vriendelijk begroetten we elkaar, de hele weg naar huis terug.
En nu zit ik weer achter m’n pc. En tik deze nieuwsbrief. Zomaar, loslatend, glimlachend, verschijnen er woorden. En wens ik jullie toe dat je ook het ‘moeten’ soms even los kunt laten. En kunt zien wat er nú is. En daarvan kan genieten!
Hartegroet,
Annet