Zou ik soms mijn naam op een papiertje moeten schrijven om mezelf voor te stellen? Ik voelde me met de minuut ongemakkelijker. Ik was voor het aller- allereerst onderweg naar een ‘stilte weekend’. Om tijd en aandacht aan mezelf te besteden, los te komen van de dagelijkse hectiek. Om op te laden, m’n hoofd tot rust te laten komen. Maar de heenreis was nog stressvoller dan mijn werkdag was geweest. Want ik kon me niet voorstellen hoe dat nou moest, stil zijn.
Mijn opluchting was groot toen er bij binnenkomst gewoon gepraat werd, er tijd en ruimte was om jezelf voor te stellen en kennis te maken. Toen het later dan echt stil werd, was het nog wel wat vreemd en ongewoon. Maar de volgende ochtend aan het ontbijt vond ik het eigenlijk een verademing; niemand die je ‘lastigviel’ met beleefdheidsfrases, ik ‘mocht’ zelf stil zijn en lekker van mijn ontbijt genieten, om daarna met een kop koffie mezelf op de bank te installeren. Het programma bood yoga en meditatie, maar ook allerlei andere activiteiten, waar ik rustig aan meedeed. De uiterlijke stilte werd langzaam ook innerlijke stilte. Zo ontstond gedurende het weekend geleidelijk aan ruimte. Ruimte om te kijken en te luisteren naar mezelf. Soms was dat confronterend en moeilijk, maar tegelijkertijd ontstond er ook een gevoel van dankbaarheid, van blijheid. Die eerste ervaring met stilte was waardevol en voor herhaling vatbaar.
Ik nodig iedereen uit ook eens wat vaker de stilte op te zoeken. Eind oktober van dit jaar kun je met mij mee de stilte in. Klik hier als je daar meer van wilt weten. Je bent van harte welkom!
- Annet Koenders